Ներքաղաքական պայքարում չի կարելի անցնել այն շեմը, որից հետո վտանգվում են մեր ազգային շահերը, թուլացվում են երկու հայկական պետության` Հայաստանի Հանրապետության և Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության դիրքերը միջազգային ասպարեզում: Այդ շեմը անցնում է Ռոբերտ Քոչարյանին Հաագայի դատարանին հանձնելու Լևոն Տեր-Պետրոսյանի կողմնակիցների նախաձեռնած ստորագրահավաքը:

 

     Ինչու՞: Քաղաքացիների նախաձեռնությամբ չէ, որ Հաագայի դատարանը սկսում է մարդկության դեմ հանցագործություն կատարելու մեղադրանքով գործընթացը: Դատական գործընթացը հնարավոր է, եթե դիմի պետություն կամ միջազգային կառույց` ցեղասպանություն, էթնիկական զտումներ կամ ռազմական հանցագործություններ կատարելու մեղադրանքով: Դրա վերջին ապացույցն է, օրերս կայացված Սուդանի նախագահի դեմ վճիռը` ցեղասպանություն և էթնիկական զտումներ իրականացնելու մեղադրանքով:

 

     Ադրբեջանի ղեկավարությունը բազմիցս հայտարարել է, որ նախապատրաստում է «գործերի փաթեթ» ադրբեջանցիների դեմ հայ պաշտոնյաների կողմից էթնիկական զտումներ, ցեղասպանություն և ռազմական հանցագործություններ կատարելու մեղադրանքով հենց Հաագայի դատարան դիմելու համար: Տեր-Պետրոսյանի կողմնակիցների նախաձեռնած ստորագրահավաքը չի կարող չօգտագործվել Ադրբեջանի կողմից և արագացնել նրանց դատարան դիմելը` հղում կատարելով ստորագրահավաքին որպես ոչ միայն ադրբեջանական, այլ նաև հայ ժողովրդի դեմ հանցագործություններ կատարելու հիմնավորում:

Ազգային ժողովրդավարական կուսակցությունը փաստում է, որ.

 

•           Հայաստանի Հանրապետությունը, հանդիսանալով կիսակայացած անձնիշխանական պետություն, կանգնած է բախտորոշ երկընտրանքի առջև` կա°մ զարգանալ որպես ժողովրդավարական պետություն, ինչը ազգային նպատակների իրականացման, արտաքին սպառնալիքներին և ներքին մարտահրավերներին արդյունավետ դիմակայելու նախապայմանն է, կա°մ ամրապնդել անձնիշխանությունը,

•           անհրաժեշտ են դեպի ժողովրդավարություն տանող համակարգային բարեփոխումներ, որոնք ուղղված կլինեն մասնավորապես սահմանադրական փոփոխությունների դրական ներուժը կյանքի կոչելուն և սահմանադրական բարեփոխումների ամբողջականացմանը,

•           2008թ-ի նախագահական ընտրություններով իշխանափոխության խնդիր չի լուծվում, քանի որ փոփոխված սահմանադրությամբ իշխանության կենտրոնը տեղափոխվել է դեպի Ազգային ժողով և Կառավարություն: Սակայն այդ ընտրությունների որակը, ընտրությունների քարոզարշավը և արդյունքը կարող են էապես ազդել երկրի զարգացման ուղու ընտրության վրա,

•           ընդդիմության մասնատվածության և միասնական թեկնածուով կուսակցությունների միավորման բացակայության արդյունքում ներկա փուլում մրցակցությունն ընթանում է հիմնականում ներկա և նախկին իշխանությունները ներկայացնող ուժերի միջև: Դա նպաստում է խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքում ձևավորված մեծամասնության ներկայացուցչի հաղթանակին, ինչը իշխանությունը կդարձնի ամբողջությամբ միակենտրոն և, հետևաբար, ավելի անվերահսկելի և հակված անտեսելու քաղաքական ուժերի ու հասարակության կարծիքը, որը լրացուցիչ խոչընդոտ կհանդիսանա երկրի ժողովրդավարական զարգացման համար: